دو نفر بر روی تاتامی مقابل هم ایستاده اند. اولی حمله را آغاز می کند و با تمام سرعت به سمت حریفش یورش می برد ولی با یک جاخالی از سمت حریف غافلگیر می شود. هنوز ذهنش از حالت آشفتگی در نیامده بود که احساس کرد در اختیار حریف چپ و راست می شود و تا بخواهد تعادلش را حفظ کند ، مُچش پیچ میخورد و پرت هوا می شود …

این جریان کاربرد آی کی دو را از زبان مهاجم (که خود او هم آی کی دو کا است) توصیف می شود. ولی این قضیه چقدر صحت دارد؟ واقعاً یک آی کی دو کا می تواند حمله ای خطرناک را خنثی کند و مهاجم را در اختیار خود در آورد یا نه همه اش فیلم است و تمامی پرتاب ها و قفل مفصل ها نمایش است؟

آیا واقعاً آی کی دو کاران می توانند هنرشان را بر روی یک حریف سرسخت که در سبک دیگری کار کرده پیاده کنند یا فقط زمانی می توانند هنرنمایی کنند که حریفشان با آن ها هماهنگ شده و برای نمکین شدن اجرای فنون ، حریف (یا اوکه) آخر هر تکنیکی روی هوا اوکمی (اُفت) بزند؟!

روزی با یک دوست رزمیکاردر مورد سبک آی کی دو بحث می کردم. یک کم که بحثمان بالا گرفت ، طرف موضع گیری تندی نسبت به سبک آی کی دو گرفت. می گفت : «این کار های عجیب و غریبی که نشون می دن چیه؟! این چه سبکیه که با یک تکان دست ، حریف را پرت می کنند؟! ما قانون جاذبه داریم ، قانون انرژی داریم! یه روز با رفقا دور تلویزیون نشسته بودیم و نمایشی از آی کی دو پخش کردند. هممون داشتیم از خنده روده بر می شدیم. چرا این ها با این کار هاشون جوون های مردم را گول می زنند؟…»

واقعا در آن لحظه نمی دانستم چه بگویم! قضاوتش در مورد این سبک ناشی از یک برنامه ی نمایشی از تلویزیون بوده نه از تجربه ی شخصی یا مطالعه و تحقیق! به من در مورد آی کی دو می گفت : «توهم بُرد ، آدم را به سقوط می اندازد. آی کی دو کاران همیشه آخر تکنیک هایشان برنده اند و این توهم خطرناکی را برایشان درست می کند….». با این که اعتراضاتش به جا بود ولی اصلا حرف هایش قابل قبول نبود چون او با عینک رشته ی خودش به آی کی دو نگاه می کرد و نظر می داد، اصلا در آی کی دو مفهومی به نام رقابت معنا ندارد که بخواهد برد و باختی وجود داشته باشد. با این که حرف برای گفتن زیاد داشتم اما به حرمت سنّ بالا و مقام رزمی اش دیگر با او بحث را ادامه ندادم.

شبیه به همین حرف ها و پیش داوری ها در مورد آی کی دو را از خیلی رزمیکاران دیگر شنیده ام. خاطره ای که بالا ذکر شد بهترین و منطقی ترین اعتراض را در بین خاطره هایم داشت وگرنه حتی برایم پیش آمده که یک استاد رزمی (!)  تا فهمید که آی کی دو کار می کنم شروع به تمسخر و توهین به این سبک کرد. واقعا از وجود چنین استادنمایی افسوس می خورم چرا که موجودیت این افراد بی منطق و بی ادب مایه ی ننگ جامعه ی رزمی ماست. به هر حال نمی دانم چرا عادت کردیم بدون این که اطلاع درستی داشته باشیم نظر بدهیم؟ نمی دانم که آیا این پیش داوری هایمان به خاطر نداشتن مطالعه ی کافی است یا به خاطر تعصب بیش از حدمان نسبت به سبک خودمان است؟ متأسفانه دو ویژگی مشترک در برخی رزمیکاران خودمان وجود دارد:

۱) سبکمان بهترین و کامل ترین سبک است.

۲) ما بقی سبک‌ها بیخود است! چیزی جز وقت تلف کردن نیست.

خوب معلوم است که این تعصب بی جا، افق دید انسان را محدود می کند و موجب پیش داوری های نادرست می شود. خودم هم قبلا نسبت به همین رشته دچار همچین پیش داوری عجولانه ای شده بودم. و چندین بار نزدیک بود که رشته ام را عوض کنم. ولی با توجه به این که عناصر متضاد مکمل یکدیگرند ، همین حرف و حدیث های ناشی از تعصب های بی جا مرا وا می داشت که در مورد کاربرد آی کی دو بیشتر تحقیق کنم و آخرش به این نتیجه رسیدم که ایراد از آی کی دو نیست ، از بعضی آی کی دو کاران است. و سعی می کنم در این مقاله به صورت مختصر نتایج مطالعات را که حاصل درک خودم از آی کی دو بوده و برخی ایراد های کوچکِ موجود را به اشتراک بگذارم. امیدوارم برای مخاطبان عزیز مفید باشد.

پیشینه ی آی کی دو

اگر بخواهیم سبکی را خوب بشناسیم باید از پیشینه ی آن اطلاع داشته باشیم. یکی از ریشه های رشته ی آی کی دو سبکی به نام “دایتو ریو” است.